زندگی روی خط تعادل

آن را که منم مأوا آواره نخواهد شد

آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز

وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد

در نهایت ناامیدی، ناگهان برای بار هزارم یاد این افتادم که مبارزه با نفس سرکش، جهاد اکبر است و جهاد اکبر از جهاد و کارزار با دشمن در میدان نبرد سخت‌تر. اما اینبار انگار حجابی از جلوی چشمم برداشته شده باشد یادم افتاد تکلیف من مبارزه و جهاد هست تا وقتی دشمنِ نفسِ سرکش وجود داره. وظیفه من پیروزی نیست وظیفه من کارزاره، نتیجه و پیروزی را خداوند وعده داده. به تعبیر دیگه خدا از بندگانش نه در میدان جنگ با دشمن نه در میدان کارزار با نفسِ سرکش نخواسته پیروز بشوند بلکه خواسته مبارزه کنند با مردانگی و رشادت، بی‌ترس و با همه قوا، با جان و مالشان بعد خود خداوند پیروزی را وعده داده. پیروزی واقعی که خودش تضمینش کرده. الآن آرامشی دارم که همه پریشانی این چند روز اخیر را از یادم برده. دیگر فهمیده‌ام تکلیفم چیه و به وعده خداوند اعتماد دارم و نتیجه را به دست خودش سپرده‌ام. من فقط به وظیفه خودم که جهاد است عمل می‌کنم. اووووووووف یک نفس راحت می‌کشم و از اینکه با هر بار شکست آنهمه زانوی غم به بغل می‌گرفتم و از ادامه باز می‌ماندم خلاص شدم.

حالا انگار چشمم باز شده می‌بینم بدون دغدغه پیروز شدن جهاد کردن خیلی بهتر و مفیدتر است. مثال من در ترک عصبانیت مثال آدمی است که از کودکی جای مثلا حرف دال حرف ذال را به کار می برده و حالا تازه دارد خودش را اصلاح می‌کند. مسلما یک شبه نمی‌تواند عادت چند ساله را فراموش کند. مطمئنا بارها و بارها شکست می‌خورد اماهمین ادامه دادن و همین شکست‌خوردن‌ها نوید پیروزی است.

خدایا ممنون که در گوش جانم اینها را زمزمه کردی. ممنونم که جان گناهکار من را قابل دانستی. خدایا هر روز و هر لحظه بر کار من شاهدی من وعده هدایتت را خوب درک می‌کنم و تو را شاکرم. اینکه اطرافیانم بدون آنکه از تصمیم من آگاه باشند این همه مراعات من را می‌کنند و این همه من را در جهاد اکبرم یاری می‌کنند را مصداق وعده تو به یاری کسانی که در راهت جهاد می‌کنند می‌دانم.